Ten dage dat ik oud zal zijn hoop ik in vrede dood te
gaan
Zonder daarna verplicht te worden in een vreemde
Buitenaardse orde als een ontheemde ziel te moeten
voortbestaan
Want sterven ook de bloemen niet en gaan zelfs
Niet de vogels dood, hoe zal het mij dan zijn gegeven
eindeloos maar
Door te blijven leven totaal van alle ruimte en van
tijd ontbloot
Wat is dat voor een hoogmoedswaan waarmee de mens
Zichzelf verheft, boven de sterren en planeten boven
wat hij na
Vermag te meten terwijl hij nog niet eens zijn eigen
plaats beseft

Ten dage dat ik dood zal zijn, leg mij dan in de koele
grond
Liefst zonder kist en zonder kleren, zodat ik in vrede
weer kan keren
Een zijnde met het al waaruit ik eens ontstond